„WSPÓŁUDOMOWIENIE – wersje warszawskie” to spektakle autorstwa Krõõt Juurak i Alexa Baileya współtworzone i realizowane równolegle przez dwie warszawskie rodziny tancerek i choreografek: Izy Szostak i Magdaleny Fejdasz-Hanczewskiej. W oryginalnej wersji (2019) współtwórcą performansu był kilkuletni syn Juurak i Bailey, zaproszony jako współtwórca przedstawienia. Wersja warszawska spektaklu
z Izą Szostak i rodziną miała premierę we wrześniu 2025 w Ośrodku Kultury Ochoty. Wersja warszawska spektaklu z Magdaleną Fejdasz-Hanczewską i rodziną ma premierę 7 marca 2026 w Pawilonie tańca.

Projekt porusza temat współpracy dorosłych z dziećmi, w której konieczna bywa rezygnacja
z artystycznych ambicji na rzecz uważności, elastyczności i troski. Dzieci uznawane są za ekonomiczny ciężar, wymagający opieki, a jednocześnie rzadko mają dostęp do miejsc pracy. Społeczeństwo, w którym trzeba wybierać między zajęciami zawodowymi a czasem spędzonym z dziećmi, nie jest dla nas wystarczająco dobre. W obliczu szybkich zmian istoty pracy musimy spojrzeć na dzieci, by zrozumieć, jak może wyglądać rozwój zawodowy w przyszłości.

„WSPÓŁUDOMOWIENIE – wersje warszawskie” stawia pytania o miejsce dzieci w społeczeństwie, w którym praca i życie rodzinne często się wykluczają. Artyści proponują spojrzenie na dzieci jako współtwórców rzeczywistości – również artystycznej. Spektakl łączy opiekę, pracę afektywną i twórczość, ukazując ich wspólną, często niepewną naturę. W 2025 i na początku 2026 roku projekt został przekazany artystkom
z Włoch, Danii, Macedonii i Polski. W Warszawie – rodzinom Szostak i Fejdasz – które w procesie twórczym podążały za swoimi dziećmi, ich wyobraźnią i decyzjami scenicznymi, praktykując uważność i reagowanie na to, co wydarza się tu i teraz.

Spektakle „WSPÓŁUDOMOWIENIE – wersje warszawskie” wpisują się w refleksję nad kryzysem dostępności sztuki i trudnymi warunkami pracy w sektorze kultury, szczególnie dotykających rodziców-artystów.
W odpowiedzi na te wyzwania, program Pawilonu tańca i innych sztuk performatywnych poświęca część swojej działalności wspieraniu twórczyń, twórców i publiczności z doświadczeniem rodzicielskim lub opiekuńczym oraz tematowi wielopokoleniowej scenicznej reprezentacji. W centrum uwagi znajduje się troska oraz poszukiwanie rozwiązań dla bardziej inkluzywnego i różnorodnego środowiska sztuk performatywnych.