„WSPÓŁUDOMOWIENIE – wersje warszawskie” to spektakle autorstwa Krõõt Juurak i Alexa Baileya współtworzone i realizowane równolegle przez dwie warszawskie rodziny tancerek i choreografek: Izy Szostak i Magdaleny Fejdasz-Hanczewskiej. W oryginalnej wersji (2019) współtwórcą performansu był kilkuletni syn Juurak i Bailey, zaproszony jako współtwórca przedstawienia. Wersja warszawska spektaklu
z Izą Szostak i rodziną miała premierę we wrześniu 2025 w Ośrodku Kultury Ochoty. Wersja warszawska spektaklu z Magdaleną Fejdasz-Hanczewską i rodziną ma premierę 7 marca 2026 w Pawilonie tańca.

Projekt porusza temat współpracy dorosłych z dziećmi, w której konieczna bywa rezygnacja
z artystycznych ambicji na rzecz uważności, elastyczności i troski. Dzieci uznawane są za ekonomiczny ciężar, wymagający opieki, a jednocześnie rzadko mają dostęp do miejsc pracy. Społeczeństwo, w którym trzeba wybierać między zajęciami zawodowymi a czasem spędzonym z dziećmi, nie jest dla nas wystarczająco dobre. W obliczu szybkich zmian istoty pracy musimy spojrzeć na dzieci, by zrozumieć, jak może wyglądać rozwój zawodowy w przyszłości.

„WSPÓŁUDOMOWIENIE – wersje warszawskie” stawia pytania o miejsce dzieci w społeczeństwie, w którym praca i życie rodzinne często się wykluczają. Artyści proponują spojrzenie na dzieci jako współtwórców rzeczywistości – również artystycznej. Spektakl łączy opiekę, pracę afektywną i twórczość, ukazując ich wspólną, często niepewną naturę. W 2025 i na początku 2026 roku projekt został przekazany artystkom
z Włoch, Danii, Macedonii i Polski. W Warszawie – rodzinom Szostak i Fejdasz – które w procesie twórczym podążały za swoimi dziećmi, ich wyobraźnią i decyzjami scenicznymi, praktykując uważność i reagowanie na to, co wydarza się tu i teraz.

Spektakle „WSPÓŁUDOMOWIENIE – wersje warszawskie” wpisują się w refleksję nad kryzysem dostępności sztuki i trudnymi warunkami pracy w sektorze kultury, szczególnie dotykających rodziców-artystów.
W odpowiedzi na te wyzwania, program Pawilonu tańca i innych sztuk performatywnych poświęca część swojej działalności wspieraniu twórczyń, twórców i publiczności z doświadczeniem rodzicielskim lub opiekuńczym oraz tematowi wielopokoleniowej scenicznej reprezentacji. W centrum uwagi znajduje się troska oraz poszukiwanie rozwiązań dla bardziej inkluzywnego i różnorodnego środowiska sztuk performatywnych.

Choreografka i performerka, której droga artystyczna prowadzi od tańca klasycznego, przez taniec współczesny i improwizację, po eksperymenty z nowym materializmem i technologiami VR. Absolwentka Warszawskiej Szkoły Baletowej oraz Codarts w Rotterdamie. W centrum jej twórczości znajduje się ciało – jako medium badające relacje z otoczeniem, obiektami i technologią. W spektaklach takich jak „RE//MIX – Merce Cunningham”, „Europa. Śledztwo”, „National Affairs” czy „Balet koparyczny” ciało staje się częścią większych struktur: systemów, maszyn i archiwów. Od 2020 roku artystka pracuje z technologiami wirtualnej rzeczywistości, tworząc projekty „Future Presence” (Biennale WRO) i „Score” (TRAFO), które przenoszą choreografię do przestrzeni cyfrowej. Mieszka w Warszawie, jest mamą dwójki dzieci. Współtworzy kolektyw Centrum w Ruchu i rozwija projekty łączące taniec, sztuki wizualne i nowe technologie, często we współpracy z artystą audiowizualnym Kubą Słomkowskim. Mama Rozalki i Ignasia.

Aktorka-tancerka, choreografka. Absolwentka Wydziału Teatru Tańca AST w Krakowie (filia w Bytomiu). Uczestniczka międzynarodowych programów artystycznych, m.in. „Teatr Formy – Działania Performera” (Kraków/Bergen) oraz „Choreo Lab Warszawa–Zurych” (Centrum w Ruchu). Stypendystka TanzMedienAkademie przy Bauhaus Universität w Weimarze (2010) oraz programu „Twórcze Miasto Przemyśl” (2016). Współpracuje z teatrami instytucjonalnymi, niezależnymi artystkami i kolektywami, realizując spektakle, projekty wideo, instalacje performatywne i teledyski. Współtwórczyni inicjatywy choreograficznej praktyk siostrzeństwa, w ramach której powstały m.in. „Kuliści” (Teatr im. J. Kochanowskiego w Opolu, Modelatornia), „Refrakcja. Choreografia spojrzeń” (Instytut Teatralny w Warszawie, Placówka), „Rzeźbiary” oraz „Soma” – we współpracy z Muzeum Narodowym w Warszawie. Mama Jeremiego.

Magdalena Fejdasz-Hanczewska